منِ معمولی

هر گاه کلمه حمله را میشنوم توی دلم خالی میشود و ترجیح میدم با دستانی لرزان بنشینم به تماشا بجای فرار کردن ، هیچ گاه نتوانستم حمله کننده باشم چه در زندگی و چه در فوتبال و چه در هنگامی که میرفتم کلاس کاراته ! روحیه من اینگونه س و بخاطر همین است شاید که بدنبال پول نمیروم ، بدنبال کار نمیروم ، بدنبال یار نمیروم ، شده ام انسانی که دوباره فقط نگاه میکند اینان و آنان را ، بدهکار شده ام ، حالم گرفته س ، هیچ کمکی نمیخواهم و خود هم نمیدانم چه باید بکنم ! در کلافی گیر افتادم که نمیدانم سر نخش کجاس ، هشت ماهی بود که از این حال رها شده بودم ولی باز دوباره آمد ، همیشه میآید ، میخواهم معمولی باشم و میدانم معمولی هستم ولی میخواهم خودم را جور دیگر نشان بدهم ، من سادگی میخواهم ، معمولی بودن را دوست دارم ، ولی سالهای عمرم را در خاص بودن بیهوده گذاشتم ! من میخواهم مثل بقیه فکر کنم ، با قضایا بسادگی روبرو بشم ، کتابهای ساده بخوانم ، حرفهای ساده بزنم ، از این لاک خارج شوم ، میخواهم مثل سایرین زندگی کنم ، اصلن میخواهم وختی خوابم گرفت سریع بخوابم . من نمیخواهم متفاوت باشم با بتوانم زندگی کنم ، من میخواهم زندگی کنم و انسان باشم .