باورها

سالها گمان میکردم نباید بعضی خصایل انسانی را داشته باشم و سعی در کسب خصایل خوب داشتم . به همین خاطر نظرات دیگران را که در ظاهر ادعا میکردم برایم مهم نیستند در واقع اینطور نبود و بسیار مهم بود . این روزها باورهایم از خودم دچار تغییر شده است و واقعیت را آنگونه که هست واضحتر میبینم بطور مثال متوجه شده ام که انسان بخشنده ای نیستم ، بخشش را برعکس باور قبلی بصورت ظاهری در امورم دارم . خودخوهی و خودستایی در اکثر نیت امور و رفتارهایم نهفته است ، تکبر و غرور در من نهادینه شده س گویی و دیگران برایم کمترین ارزشی ندارند. مهم خودم هستم و منافع من برخلاف چیزی که میپنداشتم در طول زمانها . 

بدبینی و منفی بافی خوراک من است ، همیشه این مثال را با افتخار میزدم که همه از نظر من دشمن هستند بالقوه مگر اینکه خلافش ثابت شود . تحقیر دیگران ، بی ارزش دانستن فعالیتهای بقیه برایم تبدیل به قانون شده است و دوس دارم دیگران با من مهربانانه ودلسوزانه رفتار کنند و هم هرطور دلم خواست با ایشان روبرو شوم .

همیشه منافع من و افکار و خواسته های من در اولویت قرار دارد و ارزشهای دیگران در درجات بعدی ، نمیدانم چرا اینگونه شدم . مثلاً طریقه احترام گذاشتنم به دیگران بر اساس نظر و نحوه ای است که شخصاً مشخص میکنم ، یادم رفت یادم رفت بسیار تا بسیار دیکتاتور هستم ، والااا خیلی دیکتاتورم اینو جدیداً کشف کردم . در کل از صفات پسندیده اجتماع و انسانها فاصله دارم . 

حتی نوشتن این متن هم در نهانش نوعی به موش مردگی زدن و به قول بعضی نمایش قربانی بودن ، عز و چز کردن و نقش بیچارگی را بازی کردن را دارد . به دوستی چندی پیش گفتم دنبال مخاطب هستی در حالی که من خودم دنبال مخاطبم ، رنج میبرم از تعداد کم بازدید کننده های وبلاگم و حتی حاضر نیستم به شیوه های معمول بدنبال این باشم که دیده شوم .

تایید طلبی ، نیاز به توجه دیگران را با کناره گیری از اجتماع جایگزین کرده ام ، از ضربه خوردن میترسم ، به ضعف خود شک میکنم ولی رفتارم سراسر ضعف است .

فعلاً به همین خصلتها اکتفا میکنم تا بقیه یادم بیاید ...