تا به کی چندین گدایی ؟!

هدفم توضیحات اخلاقی نیست ، بحث بر سر اخلاق و ارزشهای ناشی از آن نیست ، چیزی در روانم بر روی قسمتی از سیستم عصبی ام بازی میکند و باعث ترشح نشدن و یا شدن دیگری میشود که احوالم را در کوچکترین واحد زمانی کشف شده دچار بزذگترین اثرات میکند و گویی منهدم میشوم باز هم در همان کوچکترین واحد زمانی کشف شده یا نشده را نمیدانم . 

داشتم عکسهای یکی از دوستانم را میدیدم در طی آخرین سفری که به سرزمین عجایب داشتم ، ناگهان چیزی و صدایی درونم گفت چقدر قضاوت کرده ای و میکنی دیگران را ! چفدر فرافکنی میکنی آنچه نمیخواهی باشی ولی در دیگران میبینی و سرزنش میکنی چه صورت واضح وچه در نهان و ذهنت . فرقی نمیکند وختی فرآیند قضاوت کردن را شروع میکنی انواع و اقسام واکنشها را اول از همه در خودت ایجاد میکنی و بعداً در دیگران . چه بسا کدورت هایی و برداشتهای دیگری ایجاد شود ، مثل آن است که تیری رها شده در تاریکی و ممکن است به هر سمتی برود و حتی برگردد به سمتی دیگر ، چه بسیار زخم ها را میتواند ایجاد کند و باز کند حتی زخمهای کهن را ! 

بر همین منوال شروع کردم به پیام دادن و طلب بخشش از کسانی که میپنداشتم آزارشان داده ام با قضاوت کردنم چه فهمیده باشند و چه در ذهن من بوده باشد و چه باعث حتی برداشتی دیگر شده باشد و دلخور گشته باشند ولی نکته مهم دوباره توقع داشتن از نظرات آنان بود .

زمانی فهمیدم توقع دار هستم که طبق دلخواه من جواب بدهند و نرمش کنند و نقش قربانی را بازی کنم و دلسوزی بخرم و گدایی کنم . ولی ناگهان کسی گفت در این بین که نمیبخشمت ، خشکم زد ، خواستم بگویم آخه من با تو چکار داشتم توعمرم جز خوبی کردن ! تلنگری در ذهنم خورد که مچت را گرفت ، رسوا شدی ! هم خوبی هایت جز منیت و منت و فخر فروشی هرچند در نهان خودت نبوده بلکه متوقع هم هستی ، ریاکار بودنت آشکار شد ، مظلوم نمایی ات نمایان گشت و تشت نیرنگ نهانت برملا گشت و از بام فتاد . 

با خودم گفتم لامصب حتی یه انتقاد رو برنمیتابی ، حتی نمیتونی چیزی برخلاف میل و دلخواهت رخ دهد ، همه چیز باید تحت کنترل تو باشد . وختی میفهمی چیزی خارج از کنترلت هست دور میشی ،نقاب میزنی و میشینی تو سایه و کاسه ریا دستت میگیری. ببین خودت رو همانطور که هستی و قبول کن بودنت را .

بودن یا نبودن